Zaburzających zaburzenie zaburzeń nastroju (DMDD): leczenie i więcej

Co to jest zaburzenie zaburzeń regulacji zaburzeń nastroju?

Kluczowe punkty

1. Zaburzenie zaburzeń regulacji zaburzeń nastroju to zaburzenie nastroju obserwowane u dzieci. Rozpoznano go tylko u dzieci w wieku od 6 do 17 lat.
2. Zaburzenie to stało się oficjalną diagnozą w 2013 roku. Aby go zrozumieć, potrzeba więcej badań.
3. Regularne, silne napady złości mogą być oznaką tego zaburzenia.

Histeryczne ataki furii są częścią dorastania. Wielu rodziców ma umiejętność przewidywania sytuacji, które mogą "wywołać" emocjonalny epizod u ich dzieci. Jeśli twoje dziecko wykazuje napady złości, które wydają się nieproporcjonalne, trudne do kontrolowania lub wydają się stale występować, możesz rozważyć przebadanie dziecka pod kątem zaburzenia dysregulacji nastroju (DMDD).

DMDD jest stanem psychicznym. Zazwyczaj zdiagnozowana jest tylko u dzieci. Główne objawy to drażliwość, dysregulacja emocjonalna i wybuchy behawioralne. Wybuchy są zwykle w formie poważnych napadów złości.

Warunek został wprowadzony w 2013 r. Został on określony w piątej edycji Podręcznika diagnostyczno-statystycznego zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (DSM-5). DMDD opracowano jako diagnozę, aby pomóc w zmniejszeniu naddiagnozy zaburzeń dwubiegunowych u dzieci.

ReklamaReklama Objawy

Objawy DMDD

DMDD jest klasyfikowane jako zaburzenie depresyjne. Wspólną cechą wszystkich zaburzeń depresyjnych jest znaczące klinicznie zaburzenie nastroju. Nastrój można określić jako wewnętrzne emocjonalne doświadczenie danej osoby.

W DMDD zaburzenie nastroju można zaobserwować dla innych jako gniew i drażliwość. Kluczowymi objawami DMDD, które odróżniają je od innych stanów psychiatrycznych, są:

Silne napady złości: Mogą one przybrać postać wybuchów słownych (wrzaski, krzyki) lub wybuchy zachowań (agresja fizyczna wobec ludzi lub rzeczy).

Umiarkowane napady złości, które nie są normalne dla wieku dziecka: Często zdarza się, że niemowlęta mają krach lub starsze dzieci krzyczą, gdy nie dostają się w drogę. W DMDD napady złości nie są tym, czego można się spodziewać po poziomie rozwoju dziecka pod względem tego, jak często występują i jak złe są te epizody. Na przykład, nie spodziewałbyś się, że 11-latek będzie regularnie niszczyć własność, gdy będą źli.

Wybuchy pojawiają się około trzy lub więcej razy w tygodniu: Nie jest to reguła twarda i szybka. Na przykład, dziecko nie zostanie zdyskwalifikowane za diagnozę, jeśli ma dwa napady złości w ciągu tygodnia, ale zwykle ma więcej niż dwa.

Drażliwy i zły nastrój pomiędzy napadami złości: Nawet gdy dziecko nie znajduje się w wybuchowym epizodzie, opiekunowie odczuwają zaburzenie nastroju przez większość dnia, prawie każdego dnia.Rodzice mogą regularnie czuć się tak, jakby "chodzili po skorupkach jaj", aby uniknąć epizodu.

Napady złości występują w wielu ustawieniach: DMDD może nie być właściwą diagnozą, jeśli dziecko ma wybuchy tylko w pewnych sytuacjach, np. Z jednym rodzicem lub szczególnym opiekunem. W przypadku rozpoznania objawy powinny występować w co najmniej dwóch miejscach, takich jak dom, szkoła lub rówieśnicy.

Oprócz powyższych objawów, diagnoza wymaga, aby:

• Zakłócenie nastroju było obecne przez większość czasu przez rok.
• Dziecko ma od 6 do 17 lat. Diagnoza nie jest wykonywana przed lub po tym przedziale wiekowym.
• Objawy występowały przed 10. rokiem życia.

W końcu dziecko zostanie zdiagnozowane z DMDD tylko wtedy, gdy napady złości nie będą spowodowane innym stanem, takim jak zaburzenie ze spektrum autyzmu, niepełnosprawność rozwojowa lub skutki nadużywanie substancji.

Vs. zaburzenie afektywne dwubiegunowe

DMDD vs. zaburzenie afektywne dwubiegunowe

DMDD wprowadzono jako diagnozę, aby zająć się tym, co psychiatrzy i psychologowie uważali za nadekspresję zaburzeń dwubiegunowych u dzieci. Kluczową cechą zaburzeń dwubiegunowych jest obecność epizodów manii lub hipomanii.

Epizod maniakalny definiowany jest jako okres podwyższonego, ekspansywnego lub drażliwego nastroju. Ponadto dana osoba ma również wzrost aktywności lub energii ukierunkowanej na cel. Epizody hipomanii są mniej poważnymi wersjami epizodów manii. Osoba z zaburzeniem dwubiegunowym nie zawsze doświadcza epizodów maniakalnych. Nie są normalną częścią ich codziennego funkcjonowania.

DMDD i zaburzenia dwubiegunowe mogą zarówno prowadzić do drażliwości. Dzieci z DMDD mają tendencję do ciągłego irytacji i gniewu, nawet gdy nie występują pełne napady złości. Epizody maniakalne mają tendencję do przychodzenia i odchodzenia. Możesz zadać sobie pytanie, czy Twoje dziecko jest trwale w złym nastroju, czy też jego nastrój wydaje się niezwykły. Jeśli jest trwały, może mieć DMDD. Jeśli jest to niezwykłe, ich lekarz może rozważyć rozpoznanie zaburzeń afektywnych dwubiegunowych.

Dodatkowo kluczową cechą DMDD jest drażliwość, podczas gdy mania może również zawierać:

• euforię lub skrajne pozytywne emocje
• ekstremalne podniecenie
• bezsenność
• zachowanie ukierunkowane

Różnicowanie DMDD i Choroba afektywna dwubiegunowa nie zawsze jest prosta i powinna być wykonana przez specjalistę. Jeśli podejrzewasz którykolwiek z tych stanów, skontaktuj się z lekarzem swojego dziecka.

ReklamaReklamacja Czynniki ryzyka

Czynniki ryzyka DMDD

Jedno badanie z udziałem ponad 3 200 dzieci w wieku od 2 do 17 lat wykazało, że od 0,8 do 3,3% dzieci spełnia kryteria dla DMDD. DMDD może częściej występować u dzieci niż wśród nastolatków.

Szczególne czynniki ryzyka dla tego zaburzenia są nadal badane. Dzieci z DMDD mogą mieć wrażliwe temperamenty iw młodym wieku mogły być bardziej podatne na:

• trudne zachowanie
• nastawienie nastrój
• drażliwość
• lęk

Mogą one wcześniej spełnić kryteria diagnostyczne dla: < 999> zaburzenie niepokoju opozycyjnego

• zaburzenie nadpobudliwości psychoruchowej
• depresja poważna
• zaburzenie lękowe
• Posiadanie członka rodziny z zaburzeniami psychicznymi może zwiększać ryzyko.Małe dzieci częściej prezentują DMDD. Ponadto dzieci z DMDD częściej doświadczają:

konfliktu rodzinnego

• problemów społecznych
• zawieszeń szkolnych
• żyją w warunkach stresu ekonomicznego
• Szukaj pomocy

Szukają pomocy

Jeśli "Obawiasz się, że Twoje dziecko lub ktoś bliski może doświadczać tego stanu, powinieneś uzyskać profesjonalną ocenę. Kontakt z lekarzem rodzinnym może być pierwszym krokiem. Mogą skierować Cię do specjalisty, np. Psychiatry lub psychologa. Specjalista może przeprowadzić formalną ocenę. Oceny mogą mieć miejsce w szpitalu, specjalistycznej klinice lub w prywatnym biurze. Może to nawet być wykonane w szkole przez szkolnego psychologa.

ReklamaReklama

Diagnoza Diagnozowanie DMDD

Rozpoznanie DMDD jest wykonywane przez lekarza, psychologa lub pielęgniarkę. Diagnozę przeprowadza się wyłącznie po ocenie. Ocena powinna obejmować wywiad z opiekunami oraz obserwację lub spotkanie z dzieckiem. Standardowe kwestionariusze, wizyty szkolne i wywiady z nauczycielami lub innymi opiekunami mogą być częścią oceny.

Ogłoszenie

Leczenie

Leczenie DMDD

Pomaganie dzieciom z DMDD może obejmować psychoterapię lub interwencje behawioralne, przyjmowanie leków lub ich kombinację. Bez leczenia leków należy najpierw zbadać. Leczenie niekoniecznie jest specyficzne dla DMDD. Istnieje wiele podejść, które są powszechnie stosowane w przypadku różnych problemów zdrowia psychicznego u dzieci.

Psychoterapia i interwencje behawioralne

Podczas psychoterapii rodzice i dzieci co tydzień spotykają się z terapeutą, aby pracować nad lepszym sposobem nawiązywania wzajemnych relacji. W przypadku starszych dzieci terapia indywidualna, taka jak terapia poznawczo-behawioralna, może pomóc dzieciom w nauce skuteczniejszego myślenia i reagowania na sytuacje, które je denerwują. Ponadto istnieją podejścia, które koncentrują się na wzmocnieniu pozycji rodziców w celu opracowania najbardziej skutecznych strategii dla rodziców.

Lekarstwo

Liczne leki stosowane są w leczeniu zaburzeń emocjonalnych i behawioralnych u dzieci. Należy je omówić z psychiatrą. Powszechnie stosowane leki obejmują antydepresanty, stymulanty i atypowe leki przeciwpsychotyczne.

Ważny czynnik w leczeniu

Najbardziej skuteczne interwencje we wszystkich problemach emocjonalnych i behawioralnych u dzieci dotyczą rodziców i innych opiekunów. Ponieważ DMDD wpływa na sposób interakcji dzieci z członkami rodziny, rówieśnikami i innymi dorosłymi, ważne jest rozważenie tych czynników w leczeniu.

ReklamaReklama

Perspektywy

Perspektywy DMDD

Po lewej nieleczona DMDD może rozwinąć się w zaburzenia lękowe lub depresję nie bipolarną lub jednobiegunową w późniejszym okresie dojrzewania i dorosłości. Podobnie jak w przypadku wszystkich chorób psychicznych w dzieciństwie, najlepsze wyniki pojawiają się, gdy ocena i interwencja odbywają się tak wcześnie, jak to możliwe. Jeśli obawiasz się, że Twoje dziecko może mieć DMDD lub podobny stan, nie wahaj się natychmiast skontaktować z profesjonalistą.