Stwardnienie rozsiane: nowe kryteria diagnostyczne i więcej

Kiedy najczęściej diagnozowane jest SM?

Stwardnienie rozsiane (MS) jest przewlekłą chorobą zapalną ośrodkowego układu nerwowego.

U osób chorych na SM system odpornościowy błędnie atakuje mielinę, substancję, która pokrywa i chroni włókna nerwowe.

Uszkodzona mielina tworzy blizny (zmiany). W rezultacie powstaje luka komunikacyjna między mózgiem a resztą ciała. Same nerwy również mogą ulec uszkodzeniu, czasem trwale.

Ocenia się, że 2 miliony osób na świecie zdiagnozowano SM. To obejmuje około 400 000 osób w Stanach Zjednoczonych.

Możesz rozwinąć SM w każdym wieku. SM występuje częściej u kobiet niż u mężczyzn. Częściej występuje u białych ludzi w porównaniu z Hiszpanami lub czarnymi i jest rzadkością u Azjatów i innych grup etnicznych. Pierwsze objawy pojawiają się zwykle w wieku od 20 do 40 lat. W przypadku młodych dorosłych SM jest najczęstszą chorobą neurologiczną powodującą niepełnosprawność.

reklamaReklama

Wczesne objawy

Wczesne objawy MS

Zmiany mogą powstawać w dowolnym miejscu w ośrodkowym układzie nerwowym, który obejmuje mózg i rdzeń kręgowy. Objawy zależą od tego, na które włókna nerwowe są narażone. Wczesne objawy są bardziej łagodne i przemijające.

Mogą to być:

• podwójne lub niewyraźne widzenie
• drętwienie, mrowienie lub pieczenie w kończynach, tułowiu lub twarzy
• osłabienie mięśni, sztywność lub skurcze
• zawroty głowy lub zawroty głowy
• niezdarność
• Nagłe parcie na mocz

Objawy te mogą wynikać z dowolnej liczby chorób, dlatego lekarz może poprosić o wykonanie MRI przed postawieniem diagnozy. Nawet na początku ten test może ujawnić aktywne zapalenie lub zmiany chorobowe.

Typowe objawy

Typowe objawy SM

Ważne jest, aby pamiętać, że objawy SM są często nieprzewidywalne. Żadne dwie osoby nie będą doświadczały objawów SM w ten sam sposób.

Z czasem może wystąpić jeden lub więcej z następujących objawów:

• utrata wzroku, ból oka
• problemy z równowagą i koordynacją, trudności w chodzeniu
• utrata czucia, częściowe porażenie
• utrata kontroli pęcherza
• zaparcia
• zmęczenia
• zmiany nastroju
• depresji
• dysfunkcji seksualnej
• ogólnego bólu
• znaku Lhermitte, który pojawia się, gdy poruszasz szyją i to jest jak porażenie prądem w dół kręgosłupa
• dysfunkcji poznawczych, w tym problemy z pamięcią i koncentracją, lub kłopoty ze znalezieniem właściwych słów do powiedzenia

ReklamaAdministracjaReklama Diagnoza

Jak diagnozuje się SM?

Nie ma jednego testu, który mógłby zdiagnozować stwardnienie rozsiane. Po pierwsze, należy wyeliminować inne warunki.

Inne rzeczy, które mogą wpływać na mielinę to:

• infekcje wirusowe
• ekspozycja na materiały toksyczne
• ciężki niedobór witaminy B-12
• choroby kolagenowe naczyń
• zaburzenia rzadkich dziedziczek
• Guillain-Barré zespół

Badania krwi nie mogą potwierdzić stwardnienia rozsianego, ale mogą wykluczyć pewne inne warunki.

Kryteria diagnostyczne i powiązane badania

W celu postawienia rozpoznania należy potwierdzić obecność SM w co najmniej dwóch oddzielnych obszarach ośrodkowego układu nerwowego. To uszkodzenie musiało nastąpić w oddzielnych punktach czasowych.

Zgodnie z wytycznymi zaktualizowanymi w 2010 r., SM można zdiagnozować na podstawie tych wyników:

• dwa ataki lub zaostrzenia objawów (trwające co najmniej 24 godziny z 30 dniami między atakami) plus dwie zmiany
• dwa ataki, jedna zmiana i dowód rozpowszechnienia w kosmosie lub lokalizacja zmiany
• jeden atak, dwie zmiany i dowody rozpowszechnienia w czasie lub znalezienie nowej zmiany od czasu poprzedniego skanowania
• jednego ataku, jednej zmiany, oraz dowody rozpowszechniania w przestrzeni i czasie
• pogorszenia się objawów lub zmian chorobowych i rozprzestrzenienia w przestrzeni znajdującej się w dwóch z poniższych: MRI mózgu, MRI kręgosłupa i płynu mózgowo-rdzeniowego

MRI będą wykonywane z lub bez kontrastowy barwnik, aby zlokalizować zmiany i podkreślić aktywne zapalenie.

Płyn kręgosłupa jest badany pod kątem białek i komórek zapalnych związanych z, ale nie zawsze można znaleźć w ludziach, którzy mają stwardnienie rozsiane. Może również pomóc wykluczyć inne choroby i infekcje.

Twój lekarz może również zamówić wywoływane potencjały. W przeszłości używano sensorycznych potencjałów wywołanych i potencjału wywoływania słuchu w pniu mózgu. Aktualne kryteria diagnostyczne obejmują jedynie wizualne potencjały wywołane. W tym teście lekarz analizuje, jak twoje oczy reagują na naprzemienny wzór szachownicy.

Dowiedz się więcej: Testy na stwardnienie rozsiane »

Rodzaje

Jakie są różne typy SM?

Chociaż nigdy nie można mieć więcej niż jednego typu SM na raz, możliwa jest zmiana diagnozy z czasem. Są to cztery główne typy SM:

Klinicznie izolowany zespół (CIS)

CIS to pojedynczy stan zapalny i demielinizacja w ośrodkowym układzie nerwowym. Musiało to trwać 24 godziny lub dłużej.

Niektórzy ludzie, którzy mają CIS ostatecznie rozwijają inne typy SM, ale wielu nie. Szanse są większe, jeśli MRI pokazuje uszkodzenie w mózgu.

Powracające i łagodzące stwardnienie rozsiane (RRMS)

Około 85 procent osób ze stwardnieniem rozsianym początkowo zdiagnozowano RRMS. Obejmuje wyraźnie określone nawroty, podczas których następuje nasilenie objawów neurologicznych. Nawroty trwają od kilku dni do kilku miesięcy.

Po nawrotach następuje częściowa lub pełna remisja, w której objawy są łagodniejsze lub nie występują. Podczas remisji nie obserwuje się progresji choroby.

RRMS jest uważany za aktywny, gdy masz nowy nawrót lub dowód aktywności choroby na MRI. W przeciwnym razie jest nieaktywny. Nazywa się to pogorszeniem, jeśli po nawrocie masz zwiększoną niepełnosprawność. W przeciwnym razie jest stabilny.

Pierwotna progresywna stwardnienie rozsiane (PPMS)

W PPMS następuje pogorszenie funkcji neurologicznej od początku. Nie ma wyraźnych nawrotów ani remisji. Około 15 procent osób ze stwardnieniem rozsianym ma ten typ przy diagnozie.

Mogą również występować okresy zwiększonej lub zmniejszonej aktywności choroby, podczas których objawy nasilają się lub ulegają poprawie.To kiedyś było nazywane postępująco-nawracającym stwardnieniem rozsianym (PRMS). Zgodnie z zaktualizowanymi wytycznymi, jest to obecnie uważane za PPMS.

PPMS jest uważany za aktywny, gdy istnieją dowody na nową aktywność choroby. PPMS z progresją oznacza, że ​​z upływem czasu dochodzi do nasilenia się choroby. W przeciwnym razie jest to PPMS bez progresji.

Wtórnie postępująca stwardnienie rozsiane (SPMS)

Gdy RRMS przechodzi do progresywnego MS, nazywa się to SPMS. Podczas tego przebiegu choroba stopniowo staje się bardziej postępowa, z nawrotami lub bez. Ten kurs może być aktywny, z nową aktywnością choroby lub nieaktywny, nie wykazujący aktywności choroby.

Zobacz: Historia diagnozy stwardnienia rozsianego »

ReklamaReklama Leczenie

Co dzieje się po rozpoznaniu?

Tak jak sama choroba jest inna dla każdej osoby, tak samo jest z leczeniem. Ludzie ze stwardnieniem rozsianym zwykle pracują z neurologiem. Inne osoby w zespole opieki zdrowotnej mogą obejmować lekarza ogólnego, fizjoterapeutę lub pielęgniarki specjalizujące się w SM.

Leczenie można podzielić na trzy główne kategorie:

Leki modyfikujące chorobę

Leki te mają na celu zmniejszenie częstości i nasilenia nawrotów oraz powolne postępy nawracającego MS:

Iniekcyjne:

• beta interferony (Avonex): Obrażenia wątroby są możliwym działaniem niepożądanym, więc będziesz potrzebować regularnych badań krwi do monitorowania twoich enzymów wątrobowych. Inne działania niepożądane mogą obejmować reakcje w miejscu wstrzyknięcia i objawy grypopodobne.
• octan glatirameru (Copaxone): Działania niepożądane obejmują reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Do poważniejszych reakcji należą: ból w klatce piersiowej, szybkie bicie serca, oddychanie i reakcje skórne.
• daklizumab (Zinbryta): Jest to zarezerwowane dla osób, które nie zareagowały na inne metody leczenia. Skutki uboczne obejmują ciężkie uszkodzenie wątroby, stany immunologiczne i zdarzenia zagrażające życiu.

Leki doustne:

• fumaran dimetylowy (Tecfidera ) : Możliwe działania niepożądane to uderzenia gorąca, nudności, biegunka i obniżona liczba białych krwinek.
• fingolimod (Gilenya ) : Może spowolnić bicie serca, więc tętno należy dokładnie monitorować po pierwszej dawce. Może również powodować wysokie ciśnienie krwi, ból głowy i niewyraźne widzenie.
• teriflunomid (Aubagio ) : Potencjalne skutki uboczne obejmują utratę włosów i uszkodzenie wątroby. Częste działania niepożądane to ból głowy, biegunka i uczucie mrowienia na skórze. Może również zaszkodzić rozwijającemu się płodowi.

Infuzje:

• alemtuzumab (Lemtrada ) : Ten lek może zwiększać ryzyko infekcji i zaburzeń autoimmunologicznych. Zwykle jest stosowany tylko wtedy, gdy nie ma odpowiedzi na inne leki.
• natalizumab (Tysabri ) : Ten lek zwiększa ryzyko postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (PML), wirusowego zakażenia mózgu.
• mitoksantron (Novantrone) : Ten lek jest stosowany w bardzo zaawansowanym stadium, lek ten może uszkodzić serce i jest związany z nowotworami krwi.

Nie wykazano, aby leki modyfikujące przebieg choroby były skuteczne w postępującym SM.

Leczenie zaostrzeń

Zaostrzenia mogą być leczone doustnymi lub dożylnymi kortykosteroidami, takimi jak prednizon i metyloprednizolon. Leki te pomagają zmniejszyć stan zapalny. Skutki uboczne mogą obejmować zwiększone ciśnienie krwi, zatrzymywanie płynów i wahania nastroju.

Jeśli twoje objawy są poważne i nie odpowiadają na sterydy, możliwa jest wymiana osocza (plazmafereza). W tej procedurze płynna część krwi jest oddzielana od komórek krwi. Następnie jest mieszany z roztworem białka (albuminą) i zawracany do organizmu.

Leczenie objawów

W leczeniu poszczególnych objawów można stosować różne leki, w tym:

• zaburzenia czynności pęcherza lub jelit
• zmęczenie
• sztywność mięśni i skurcze
• ból
• dysfunkcje seksualne

999> Fizjoterapia i ćwiczenia fizyczne mogą poprawić siłę, elastyczność i problemy z chodzeniem. Uzupełniające terapie mogą obejmować masaż, medytację i jogę.

Ogłoszenie

Perspektywy

Perspektywy

Nie ma lekarstwa na SM, nie ma też wiarygodnego sposobu na ocenę jego progresji u osobnika.

Niektórzy ludzie odczują kilka łagodnych objawów, które nie powodują niepełnosprawności. Inni mogą doświadczać większej progresji i wzrastającej niepełnosprawności. Niektóre osoby z SM w końcu stają się poważnie niepełnosprawne. Ale większość ludzi tego nie robi.

Średnia długość życia jest prawie normalna, a SM rzadko kończy się śmiercią.

Czytaj dalej: terapie stwardnienia rozsianego dla nowo zdiagnozowanych pacjentów »