WZW typu C Genotyp: Twoje pytania Odpowiedzi

Najnowsze zabiegi dla wideo Hep C → Zapalenie wątroby typu C Genotyp: Twoje pytania Odpowiedziałem "class =" img-thumbnail-article "width =" 194 "height =" 105 ">

Wirusowe zapalenie wątroby typu C infekcja wirusowa, która powoduje zapalenie wątroby, wirus jest przenoszony przez krew i rzadko poprzez kontakt seksualny Istnieje wiele różnych typów wirusa zapalenia wątroby typu C. Jednak wszystkie formy wirusowego zapalenia wątroby typu C mają wspólne podobieństwo.

Po otrzymaniu diagnozy WZW typu C Twój lekarz będzie pracował nad identyfikacją twojego rodzaju, aby uzyskać najlepsze leczenie.

Odkryj różnice w typach zapalenia wątroby typu C. Odpowiedzi ekspertów dr Hirscha, który ma rozległą praktykę kliniczną w pracy z ludźmi chorującymi na WZW typu C.

Wirusowe zapalenie wątroby typu C ma różne "genotypy". Co to oznacza?

Wirus zapalenia wątroby typu C (HCV) jest jednoniciowym wirusem RNA Oznacza to, że kod genetyczny każdej cząstki wirusa jest zawarty w jednym ciągłym fragmencie RNA kwasu nukleinowego

! - 2 ->

Każda nić kwasu nukleinowego (RNA lub DNA) składa się z łańcucha bloków budulcowych. Sekwencja tych bloków determinuje białka potrzebne organizmowi, bez względu na to, czy jest to wirus, roślina, zwierzę.

W przeciwieństwie do HCV, ludzki kod genetyczny jest przenoszony przez dwuniciowe DNA. Ludzki kod genetyczny przechodzi przez ścisłą korektę podczas procesu replikacji DNA. Przypadkowe zmiany (mutacje) w stosunku do ludzkiego kodu genetycznego występują z małą szybkością. To dlatego, że większość błędów replikacji DNA jest rozpoznawana i korygowana.

W przeciwieństwie do tego kod genetyczny HCV nie jest weryfikowany, gdy jest replikowany. Pojawiają się przypadkowe mutacje i pozostają w kodzie. HCV rozmnaża się bardzo szybko - do jednego biliona nowych kopii dziennie. Tak więc niektóre części kodu genetycznego HCV są bardzo zróżnicowane i zmieniają się często, nawet u pojedynczej zarażonej osoby.

Genotypy są używane do identyfikacji poszczególnych szczepów HCV. Opierają się one na różnicach w poszczególnych regionach genomu wirusa. W genotypie znajdują się dodatkowe rozgałęzione podkategorie. Należą do nich podtyp i quasispecies.

Jaka jest różnica między genotypami zapalenia wątroby typu C?

Według Centers of Disease Control and Prevention (CDC) zidentyfikowano co najmniej sześć różnych genotypów HCV i ponad 50 podtypów.

Różne genotypy i podtypy HCV mają różne dystrybucje na całym świecie.

Genotypy 1, 2 i 3 występują na całym świecie. Genotyp 4 występuje na Bliskim Wschodzie, w Egipcie i w środkowej Afryce. Genotyp 5 występuje niemal wyłącznie w Afryce Południowej. Genotyp 6 jest widoczny w Azji Południowo-Wschodniej.

Genotyp 1 jest najczęstszym genotypem HCV w Stanach Zjednoczonych. Występuje w prawie 75 procentach wszystkich zakażeń HCV w kraju. Większość pozostałych osób w Stanach Zjednoczonych zakażonych HCV nosi genotypy 2 lub 3.

Genotyp HCV nie jest absolutnie związany z szybkością uszkodzenia wątroby lub prawdopodobieństwem wystąpienia ostatecznie rozwijającej się marskości. Może jednak pomóc w przewidywaniu wyniku leczenia.

Genotyp może pomóc w przewidywaniu wyniku leczenia anty-HCV za pomocą schematów leczenia opartych na interferonie. Genotyp pomógł również w określeniu leczenia. W niektórych preparatach zalecane dawki rybawiryny i pegylowanego interferonu (PEG) są przeznaczone dla osób z określonymi genotypami HCV.

Jakie są obecne badania nad genotypami i metodami leczenia każdego rodzaju?

Najczęściej stosowana terapia anty-HCV, PEG / rybawiryna, nie jest ukierunkowana na sam wirus. Ten schemat leczenia wpływa przede wszystkim na układ odpornościowy osoby. Jego celem jest zmobilizowanie układu odpornościowego do rozpoznawania i eliminowania komórek zainfekowanych HCV. Jednak zmiany HCV u jednej osoby niekoniecznie będą "wyglądać tak samo" dla układu odpornościowego. Jest to jeden z powodów, dla których infekcje HCV utrzymują się i stają się przewlekłymi infekcjami.

Nawet przy tej różnorodności genetycznej badacze zidentyfikowali białka potrzebne do reprodukcji HCV w ciele. Te białka są obecne w zasadniczo wszystkich wielu wariantach HCV. Nowe metody leczenia HCV są ukierunkowane na te białka. To oznacza, że ​​atakują wirusa. Bezpośrednio działająca terapia przeciwwirusowa (DAA) wykorzystuje małe cząsteczki zaprojektowane do swoistego hamowania tych wirusowych białek.

Wiele leków DAA było rozwijanych w ciągu ostatniej dekady. Każdy lek jest skierowany do jednej z nielicznych niezbędnych białek HCV. Pierwsze dwa leki DAA, boceprewir i telaprewir uzyskały zatwierdzenie do stosowania w Stanach Zjednoczonych w 2011 roku. Obie mają na celu szczególny rodzaj enzymu HCV, znanego jako proteaza. Leki te stosuje się w połączeniu z PEG / rybawiryną.

Obydwa nowe leki są najskuteczniejsze w przypadku genotypu 1 HCV. Są umiarkowanie skuteczne w przypadku genotypu 2 i nie są skuteczne w przypadku genotypu 3. Początkowo były zatwierdzone do stosowania wyłącznie u osób z HCV o genotypie 1 w skojarzeniu z PEG / rybawiryna.

Dodatkowe leki DAA zostały zatwierdzone do użytku wraz z PEG / rybawiryną. Te nowsze leki są ukierunkowane na kilka dodatkowych białek HCV. Jednym z tych leków jest sofosbuwir.

Tylko przy stosowaniu PEG / rybawiryna, HCV o genotypie 1 wymagał najdłuższego czasu leczenia z najmniejszym prawdopodobieństwem powodzenia. Dzięki sofosbuvir genotyp 1 jest teraz uleczalny u ponad 90 procent osób leczonych tylko przez 12 tygodni.

Sofosbuwir ma bardzo wysoką siłę hamowania replikacji wirusa, niezależnie od genotypu (wśród badanych). Ze względu na sukces leku, Europa ostatnio zmieniła wytyczne dotyczące leczenia. Obecnie zaleca 12-tygodniowy cykl leczenia dla wszystkich osób z niepowikłanym HCV, którzy nie byli wcześniej leczeni.

W przypadku sofosbuwiru FDA zatwierdziła także pierwszą terapię skojarzoną bez interferonu (sofosbuwir z rybawiryną).Terapia ta jest stosowana przez 12 tygodni u osób z genotypem 2 lub przez 24 tygodnie u osób z genotypem 3.

Czy genotyp przewiduje reakcję na terapię DAA, tak jak w przypadku terapii interferonem?

Może … może nie.

Każde z istotnych białek HCV działa tak samo, niezależnie od genotypu. Te niezbędne białka mogą być strukturalnie różne z powodu małych mutacji. Ponieważ są one niezbędne w cyklu życiowym HCV, struktura ich aktywnych miejsc jest najmniej prawdopodobna do zmiany ze względu na losową mutację.

Ponieważ aktywne miejsce białka jest względnie spójne między różnymi genotypami, wpływ na działanie konkretnego białka DAA ma jego miejsce w białku docelowym. Skuteczność tych czynników, które wiążą się najbardziej bezpośrednio z aktywnym miejscem białka, jest najmniej podatna na wpływ genotypu wirusa.

Wszystkie leki DAA tłumią trwającą replikację HCV, ale nie wyrzucają wirusa z komórki gospodarza. Nie usuwają również zainfekowanych komórek. Ta praca jest pozostawiona układowi odpornościowemu osoby.

Zmienna skuteczność leczenia interferonem wskazuje, że układ odpornościowy jest w stanie lepiej oczyszczać komórki zainfekowane niektórymi genotypami niż zakażone przez inne.

Genotyp zwykle określa rodzaj leczenia, który osoba otrzymuje. Czy są inne czynniki wpływające na leczenie?

Oprócz genotypu istnieje wiele zmiennych, które mogą wpłynąć na prawdopodobieństwo powodzenia leczenia. Niektóre z bardziej znaczących obejmują:

• ilość wirusa HCV we krwi
• stopień uszkodzenia wątroby przed leczeniem
• stan układu odpornościowego (zakażenie wirusem HIV, leczenie kortykosteroidami lub posiadanie narządu przeszczep może wszystko obniżyć twoją odporność.)
• wiek
• wyścig
• ciągłe nadużywanie alkoholu
• reakcja na wcześniejsze terapie

Pewne ludzkie geny mogą również przewidzieć, jak skuteczne może być leczenie. Ludzki gen znany jako IL28B jest jednym z najsilniejszych czynników predykcyjnych odpowiedzi na leczenie PEG / rybawiryną u osób z genotypem 1 HCV. Ludzie mają jedną z trzech możliwych konfiguracji IL28B: <999 > CC

• CT
• TT
• Osoby z konfiguracją CC dobrze reagują na leczenie PEG / rybawiryną. W rzeczywistości są od 2 do 3 razy bardziej prawdopodobne niż osoby z innymi konfiguracjami, aby uzyskać pełną odpowiedź na leczenie.

Ustalenie konfiguracji

IL28B jest ważne przy podejmowaniu decyzji o leczeniu PEG / rybawiryną. Jednak osoby z genotypem 2 i 3 często mogą być leczone PEG / rybawiryną, nawet jeśli nie mają konfiguracji CC. Wynika to z faktu, że ogólnie PEG / rybawiryna działa dobrze przeciwko tym genotypom. Tak więc konfiguracja IL28B nie zmienia prawdopodobieństwa skuteczności leczenia. Czy mój genotyp wpływa na prawdopodobieństwo wystąpienia marskości wątroby lub raka wątroby?

Prawdopodobnie. Niektóre badania sugerują, że osoby zakażone genotypem 1 HCV (szczególnie te z podtypem 1b) mają większą częstość występowania marskości niż osoby zakażone innymi genotypami.Bez względu na to, czy ta obserwacja jest prawdziwa, zalecany plan zarządzania nie zmienia się znacząco.

Postęp uszkodzenia wątroby jest powolny. Często zdarza się to przez dziesięciolecia. Tak więc każdy nowo zdiagnozowany wirus HCV powinien zostać oceniony pod kątem uszkodzenia wątroby. Uszkodzenie wątroby jest wskazaniem do terapii.

Ryzyko zachorowania na raka wątroby nie wydaje się być związane z genotypem HCV. W przewlekłym zakażeniu HCV, rak wątrobowokomórkowy (rak wątroby) rozwija się dopiero po stwierdzeniu marskości wątroby. Jeśli zarażona osoba jest skutecznie leczona, zanim rozwinie się marskość, wówczas genotyp infekujący nie jest czynnikiem.

Jednak u osób, u których już rozwinęła się marskość wątroby, istnieją dane sugerujące, że genotypy 1b lub 3 mogą zwiększać ryzyko raka. Badania przesiewowe w kierunku raka wątroby zaleca się każdemu, kto cierpi na HCV z marskością. Niektórzy lekarze zalecają częstsze badania przesiewowe osób zakażonych genotypami 1 i 3.

O lekarzu

Dr. Hirsch otrzymał tytuł doktora na Washington University w St. Louis w stanie Michigan. Ukończył studia podyplomowe z zakresu medycyny wewnętrznej i hepatologii na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Francisco (UCSF). Ukończył dodatkowe studia podyplomowe w NIH w Alergii i Immunologii. Był także szefem Hepatologii w Washington VAMC. Dr Hirsch był wykładowcą na wydziałach medycznych uniwersytetów Georgetown i George Washington.

Dr. Hirsch ma rozległą praktykę kliniczną, służąc pacjentom z wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV). Ma również wieloletnie doświadczenie w badaniach farmaceutycznych. Dr Hirsch zasiadał w radach doradczych dla przemysłu, krajowych towarzystw medycznych i organów regulacyjnych.