Senthil Nathan wysyła nam wiadomość o tym, że żyjemy z cukrzycą w Indiach
Spisu treści:
Ponownie podróżujemy po całym świecie w ramach naszego cyklu o globalnej cukrzycy - jak to jest żyć z tą chorobą w nieznanych częściach? Dzisiaj dołącza do nas Senthil Nathan, blogując o cukrzycy z Chennai w Indiach, kraju liczącym ponad miliard ludzi. Przypomina nam, że Indie są krainą różnorodności, więc cokolwiek tu podzieli, "należy traktować jako mikroekspansję kraju, w którym ludzie mówią różnymi językami co kilkaset kilometrów". Mam cię.
A Guest Post przez Senthil Nathan
Brak jest publicznie dostępnych danych na temat liczby diabetyków w Indiach lub tego, jaki procent z nich jest zależny od insuliny. Każdego roku w Indiach diagnozuje się więcej diabetyków niż w jakimkolwiek innym kraju. Wiele osób nie ujawnia, że choruje na cukrzycę, więc nawet niezależne ankiety nie mogą uzyskać prawidłowych statystyk. Zostawię to, abyście wszyscy zgadywali liczby. Konserwatywne guesstymatesy mówią, że diabetycy stanowią około 10% naszej populacji wynoszącej 1,2 miliarda. (Niektóre szacunki mówią, że około 51 milionów ma cukrzycę w Indiach.) Przy ogromnej większości naszej populacji żyjącej za mniej niż 2 USD dziennie, można założyć, że jest wielu diabetyków, którzy umierają każdego roku, nawet bez zdiagnozowania. Nasz rząd robi niewiele, aby szerzyć świadomość na temat cukrzycy. Nie winię naszego rządu. Ma większe zadania niż opiekowanie się chorobą, która jest bardziej powolnym zabójcą.
Kulturowo, ludzie postrzegają cukrzycę jako chorobę, którą dostajesz w latach 50-tych i to całkiem normalne, że masz cukrzycę, gdy dorastasz. Cukrzyca typu 2 jest często postrzegana jako "choroba bogatego człowieka", ponieważ biedni w Indiach często wykonują pracę fizyczną, więc zazwyczaj cukrzyca typu 2 nie ma na nie wpływu. Cukrzyca jest najczęściej postrzegana jako choroba dla osób otyłych i jako coś, co dostajesz tylko wtedy, gdy nie wykonujesz pracy fizycznej, co w Indiach oznacza, że powinieneś być bogaty.
Średnia długość życia w Indiach wynosi tylko około 60 lat. Jeśli jesteś biedny, aktywny fizycznie przez cały dzień i nie jesz zbyt dużo, to jeśli zachorujesz na cukrzycę, będziesz zazwyczaj starszy, jak w latach 50-tych. Wielu biednych ludzi umiera w latach 60-tych, nawet nie znając przyczyny śmierci.
Dyskusja dotyczy tego, w jaki sposób ludzie mogą zmienić styl życia i próbują zapobiec lub opóźnić wystąpienie cukrzycy typu 2. Zawsze jest to podejście reaktywne po diagnozie zamiast proaktywnego podejścia. Nie ma koncepcji "przedcukrzycowej".
Penetracja ubezpieczenia medycznego w Indiach jest bardzo niska, podobno mniej niż 10% naszej populacji. W większości przypadków pacjenci płacą z kieszeni, a tak wielu ma bardzo mało w kieszeniach na początek. Istniejące choroby, takie jak cukrzyca, nie są objęte ubezpieczeniem medycznym w ogromnej większości przypadków. W końcu zarabiasz pieniądze na swoją chorobę. Nie ma nikogo, kto by ci pomógł. Publiczne szpitale zapewniają obywatelom bezpłatną usługę, ale to nie działa dobrze w przypadku chronicznej choroby, takiej jak cukrzyca.
Na szczęście koszty opieki zdrowotnej za zakup leków i dostaw w Indiach nie są tak drogie w porównaniu do świata zachodniego. Powiedziawszy to, naprawdę nie wiem, ile biednych dzieci umiera z powodu nierozpoznanej lub niewłaściwie leczonej cukrzycy typu 1 w Indiach każdego roku (winę za brak oficjalnych statystyk w domenie publicznej). Leki dostępne w Indiach są tak dobre, jak każdy inny kraj, np. W USA, ale koszt staje się wyższy dzięki najnowszym technologiom. Pompy insulinowe nie są powszechne, ale dostępne, jeśli można je zaimportować. Wszystkie rodzaje glukometrów o niskim i średnim metodzie są dostępne w Indiach.
Istnieje bardzo niewiele organizacji non-profit, które prowadzą charytatywne prace na rzecz cukrzycy w Indiach. Dzięki całym moim technicznym i internetowym kontaktom społecznościowym nie mogłem znaleźć takiej organizacji w mieście metropolitarnym, takim jak Chennai. Tak więc status w mniejszych miastach, miasteczkach i wioskach z pewnością będzie gorszy. Ponad 90% ludności Indii żyje w takich małych miastach, miasteczkach i obszarach wiejskich.
Powiedziałbym, że media ostatnio zrobiły dobrą robotę, tworząc świadomość wśród świeckich odbiorców. Ale to nie wystarczy. Organizacje rządowe i pozarządowe oraz ludzie tacy jak ja muszą wiele zrobić, ja. mi. ludzie z bezpośrednią wiedzą o chorobie, którzy mają dostęp do mediów społecznościowych. Po prostu większość z nas nie wie, od czego zacząć. Chciałbym założyć organizację pozarządową, która może pewnego dnia wypełnić lukę w wiedzy. Więcej niż uniwersalna opieka medyczna, która jest odległym marzeniem w Indiach, chciałabym zobaczyć więcej rozgłosu świadomości i chciałbym, aby więcej osób wychodziło i mówiło o dobrym życiu z cukrzycą.
Dziękuję, Senthil. Każdy, kto chce pomóc Senthilowi w działaniach rzeczniczych w Indiach, może skontaktować się z nim na Twitterze: @ 4SN
Zastrzeżenie : Treść stworzona przez zespół Diabetes Mine. Aby uzyskać więcej informacji, kliknij tutaj.Zastrzeżenie
Ta treść została stworzona dla Diabetes Mine, blogu poświęconego zdrowiu konsumentów skupiającego się na społeczności chorych na cukrzycę.Treści nie są poddawane przeglądowi medycznemu i nie są zgodne ze wskazówkami redakcyjnymi Healthline. Aby uzyskać więcej informacji na temat partnerstwa Healthline z Diabetes Mine, kliknij tutaj.
